دسترسی ها

در ماه‌های اخیر، هشدارهای مکرر مقامات غربی و صهیونیست درباره توانمندی‌های موشکی ایران، به یکی از محورهای اصلی گفتمان امنیتی غرب آسیا تبدیل شده است.

اظهارات اخیر «لیندسی گراهام»، سناتور جمهوری‌خواه آمریکایی، پس از سفر به فلسطین اشغالی، بازتابی از این هراس فزاینده بود. او با اشاره به تهدید واقعی برنامه موشکی ایران برای رژیم صهیونی پرسید: «آیا سامانه دفاعی گنبد آهنین و سایر لایه‌های دفاع موشکی اسرائیل واقعاً می‌توانند در برابر موجی از موشک‌های بالستیک ایرانی مقاومت کنند؟»

این نگرانی صرفاً تبلیغاتی نیست؛ بلکه مبتنی بر داده‌ها و گزارش‌های میدانی است که به تدریج از زیر پرده سانسور رسانه‌ای خارج می‌شوند. شبکه تلویزیونی عبری‌زبان «کان» در گزارشی تأیید کرده است که موشک‌های ایرانی، خسارات قابل توجهی به اهداف اسرائیلی وارد کرده‌اند، هرچند این واقعیت‌ها در چارچوب «روایت موفقیت اسرائیلی» پنهان مانده‌اند.

موضع رسمی جمهوری اسلامی ایران اما آشکار و استوار است. «اسماعیل بقایی»، سخنگوی وزارت امور خارجه، اعلام کرده است که برنامه موشکی کشور صرفاً برای دفاع از موجودیت ایران گسترش یافته و موضوع هیچ مذاکره‌ای نیست. این توانمندی‌ها، هسته مرکزی استراتژی دفاعی و بازدارندگی ایران را تشکیل می‌دهد؛ مفهومی که هرگونه تردید نسبت به آن، تهدیدی علیه امنیت ملی تلقی می‌شود.

اعترافات منابع صهیونیستی نشان می‌دهد محاسبات تل‌آویو درباره هزینه رویارویی نظامی مستقیم با ایران در حال بازنگری است. توسعه موشک‌های دقیق‌تر، با سرعت و برد بیشتر، موجب شده است رژیم صهیونی و متحدانش بودجه‌های کلانی را صرف تقویت سامانه‌های دفاع موشکی و جنگ الکترونیک کنند.

اکنون موشک‌های بالستیک ایران از سطح یک تهدید نظری به عاملی واقعی و تعیین‌کننده در معادله امنیتی منطقه بدل شده‌اند. این واقعیت، هزینه هر حمله احتمالی به ایران را به‌طرز چشمگیری بالا برده و در توازن قوا، به سود بازدارندگی ایران تغییر ایجاد کرده است.

در آینه نگرانی‌های سناتور آمریکایی و اعتراف رسانه‌های اسرائیلی، چهره جدیدی از مناسبات قدرت در غرب آسیا نمایان شده است؛ واقعیتی که هم‌پیمانان واشنگتن و تل‌آویو یا باید بپذیرند، یا با پیامدهای غیرقابل‌محاسبه آن مواجه شوند.

✍🏻 مصطفی علیجان‌زاده